Autor: Mariusz Kąkol "Maniek Maniek Harnaś"
Zima tego roku przeciągła się jaze do kwietnia. Świat przysuty śniegami dopiyro łod poru dni zacyno łogrzywaj wcesno wiosynne słonko, a popod lasy pojawiały się corne place koplinek . Młody juhas siedzioł na progu chałpy i chytoł w nozdrza znany mu zapach wiosynnej wilgoci, co leciała kasik łod wiyrchow niesiono ciepłymi powiywami holnigo. Usom jego dolatowała muzyka wiatru grano na smrekowyk gałynziak. W sopie za ścianom łowce chrustały gałynzie smyrecnika, bo na przednowku brakowało już potrawy. Roz po roz słysno było pobekiwani łowiec, ktore łozbudzone piyrsymi wiosynnymi podmuchami wyziyrały bez śpary do pola z nadziejom, ze niedugo zacnom sie paś po zielonyk holak. Z tom samom nadziejom wyziyroł wiosny młody juhas. Górolsko krew grała w nim na myśl ło tym, ze niedugo rusy się z kierdlami ku wysokim holm Beskidu. Przybacowoł se łojski rok i casami uśmiychnoł się pod nosym na myśl ło wesołości i pastyrski ślebodzie, inksym razym zaś się zadumoł i jak by iskra troski przeleciała mu po zmarsconym cole. Wiedzioł, ze robota z ktorom zwionzoł swoj zywot, jes łodpowiedzialno i nie leko, ale miłowoł jom tak, ze wroz z nadyjściym wiosny cuł, ze ta jego ziym prałojcow wzywo go i ciągnie niezbadanom mocom karpackigo świata. Nie strasne mu już wtyn cos były wilki, rysie i niedźwiedzie, ktorym łod wiosny do jesiyni musieli się nocami łoganiaj. Nie strasne były mu burze co prały pieronami i przelatywały ponad gory z hukiym gnajonc ołowiowane chmury jako by kto tabuny koni z rozwiotymi grzywami z jednej strony na drugom przeganioł, a roz zaraz śmignoł bicyskiym błyskawicy. Nie strasne mu już były desce co nie roz tydniami loły mu się po plecak i spływały zimnymi strugami do kiyrpiec. Myśloł teraz ino ło tym, zeby jak nojwarcyj przysła wiosna i zacyno się wesołe zbiyrani w hole zawane redykiym. Słojce wyndrowało po niebie, a un siedzioł i dumoł jako to kiesik jesce z dziadkiym nieboscykiym pos na holi Stopkowej i jako młody holajnik już w tyn cos umiłowoł te swojom ciynzkom robote i ziym przodkow swoik, łokupionom krwiom i potym, kie kozdy kawołek musioł byś wydarty i wypolony z karpackigo łostympu synkatyk smyrekow. Ciepłe promiynie spiyrały się na ścianie prastarej chałpy, a zapach rozgrzotego drewna przypominoł casy beztroskigo dziecijstwa. Łowce coroz głośni pobekiwały i cuć było wiosne w powietrzu na ziymi, a un cuł już jom kozdom cynściom swoigo ciała, które rwało się jako ptok do łodlotu ku wysokim holom ka przechodzały się duchy przodkow, a świat pachnioł ślebodom… (c.d.n.)
Zdjecie: https://www.facebook.com/Prowdziwe Karpaty Świat Zacarowany